weer thuis

Lieve iedereen,

Wat kregen we een warm welkom zeg en besef je als je de trein uitloopt toch dat je je familie (en voor janneke natuurlijk matthijs) echt wel gemist hebt hoor! Heerlijk om iedereen weer in de armen te kunnen sluiten.

Tegelijkertijd voelt het nog onwennig om weer terug te zijn. Je moet weer wennen aan de geordene wegen en verkeersregels, ineens versta je weer wat iedereen zegt en kun je gewoon over straat lopen zonder dat je zo bekeken wordt en nageroepen wordt. Het voelt alsof dit niet meer helemaal je leven is en je even weer een vreemdeling bent en gewoon de volgende dag weer baby's voedt en met de peuters speelt. Gewoon een normale werkdag zoals zovelen met altijd toch wel geluid om je heen. Was afgelopen genacht gewoon wennen aan de stilte op mijn kamer, geen kindergehuil of dierengeluiden.

Onze gedachten en onze harten liggen echt nog een beetje in Oeganda en op veel momenten van de dag denk je nog o het is zo weer potty time, oh nu worden de baby's in bad gedaan, gaan we dansen met de peuters. Je vraagt je toch steeds af hoe het met al je schatjes gaat en of sommige kinderen al beter drinken en minder ondervoed zijn. Je mist ze echt nu al en zou ze zo graag nog weer willen knuffelen! We beseffen dat we een gezegende tijd daar hebben gehad, samen met God.

Omdat dit ons laatste verhaaltje is willen we jullie, onze trouwe lezers, ook allemaal bedanken voor de lieve reacties en bemoedigingen. Het voelt zo goed dat je weet dat er mensen voor je bidden en met je meeleven en het motiveert je ook in je werk! We zijn dus echt heel dankbaar voor al jullie reacties en hopen iedereen snel weer in het echt te zien!

de laatste knuffels van janneke en annemiek