Eindelijk beetje gewend

Na bijna 2 weken in Oeganda zijn we een beetje gewend. Naast de enorme cultuurshock is er hier veel te leren in Amecet. Ik weet nu hoe je luiers vouwt (op dezelfde manier als dat ik weleens theezakjes voor kaarten maken vouw), hoe je ze op zo'n manier om doet dat ze niet afglijden en hoe je eten/melk bij kinderen naar binnen krijgt die het eigenlijk niet willen.
Wel is het raar om de eerste kinderen alweer naar huis te zien gaan. Alice, een peuter van 2 jaar, ontzettend ondernemend, ze is voor bijna niets bang, en komt vaak op je aflopen met een boek dat ze 'voorgelezen' wil hebben. Ze was net aan je gewend, en dan gaat ze naar huis. Het afscheid was best moeilijk, raar dat je in week al best aan kinderen hecht. Extra moeilijk als ze dan in een arm dorpje terechtkomt waar ze met zn tienen in een hutje sapen terecht komt. Geen boeken, of schommels daar. Dan lijkt alsof ze het hier veel beter had, toch is het denk ik wel goed dat ze naar haar familie terug gaat, daar hoort ze.
Ook Aron en Felicita, 2 baby's zijn alweer naar huis. Er zijn gelukkig ook nieuwe kinderen binnen gekomen. Rehema, ze is al 6 jaar en ze is hier al eerder geweest. Haar moeder heeft haar daarna weer opgenomen, maar die is nu heel erg ziek en kan niet voor haar zorgen. Ze is hier nu 43 dagen en in het begin was ze heel verlegen, en durfde niets, maar net kwam ze aan me vragen of ze 'colour' mocht. Ze kan echt heel goed kleuren en vind het ook heel leuk!
Vandaag is er ook een jongetje van 1,5 jaar binnen gekomen, Lazaro. Hij heeft een ziekte waardoor zijn botten heel snel breken (osteogenesis imperfecta) dat is een genetische ziekte en 5 van zijn 14 broertjes en zusjes hebben de ziekte ook. Je ziet ook veel slecht genezen botbreuken bij hem, hij heeft bijvoorbeeld 2 ellebogen bij elke arm. Zo breekbaar (letterlijk!)
Met Rukia gaat het wisselend. De uitslag van de HIV test is binnen, en ze is positief. Normaal gaan ze dan eerst een CD4 test doen, om te kijken hoeveel goede cellen er nog zijn, en hoeveel medicijnen ze nog nodig heeft. Maar Rukia is er zo slecht aan toe dat ze gelijk al ARV's krijgt. Gisteren leek het erop dat het beter ging, geen koorts, ze dronk goed, maar vandaag had ze alweer 40,5 graden koorts! We proberen zoveel mogelijk voor haar te doen. Ze is zo vatbaar voor elke ziekte nu haar immuunsysteem is aangetast. Sommige kinderen hier krijgen malaria, en zij krijgt het dan gelijk ook. Nog een medicijn extra op de 5 die ze al heeft.
We zijn ook mee naar het ziekenhuis geweest, 2 baby's moesten worden ingeent. Echt een belevenis! Zoveel mensen daar, alles zit echt vol met mensen. Zit je daar in een ruimte van 20 vierkante meter, met op zn minst 30 zwarte vrouwen die je allemaal aankijken. Allemaal met een kind op de arm of aan de borst. Vooraan zit de dokter die dan een naam afleest, het kind weegt en prikjes geeft. Allemaal op het Afrikaanse tempo (slowly, slowly). Buiten het ziekenhuis hangen overal lakens en andere was, want dat moet de familie zelf doen. Evenals eten geven enzo. Dus al is het ziekenhuis gratis, toch is het een hoop werk.

Als je wat vragen hebt ofzo stel ze gerust!

Liefs Annemiek en Janneke